De luizenmoeder.En wat Juf Ank van mindfulness vind.

Een poosje terug de luizenmoeder terug gekeken. Grappig en herkenbaar. Vooral Juf Ank vind ik een prachtmens. Doortastend, superscherp en bij vlagen prettig cynisch. In de aflevering “laat ze maar glanzen” laat ze haar gevoelige kant zien. En ze legt haarscherp uit hoe een kind kan reageren op een scheiding. Kijk even naar deze scene uit de luizenmoeder. Dat scheelt een hoop uitleg.

Kinderen voelen haarfijn aan hoe ze zich moeten aanpassen. “Spontaan” zijn is wat Floor doet.Uit angst zelf te worden verlaten zal het niet zeggen wat het echt zelf wil. Een kind is altijd loyaal. Het is geboren om zijn ouders gelukkig te maken.Gaandeweg het opgroeien, gaat een kind steeds meer geven: een tekening, een kusje als mama zich zeer heeft gedaan, even naar de winkel voor een vergeten boodschap.

Hoe groter het wordt, hoe meer een kind kan geven. Als je mag geven wat bij jou past, groei je in zelfvertrouwen en eigenwaarde. Zo wordt het kind “gezien”.

In de scene uit de luizenmoeder wordt Floor “gezien” door haar moeder. Stel nu even dat moeder Hannah haar dochter Floor niet “ziet”, niet “aanwezig” is en haar zelfs voortdurend negeert? Oké. Ik geef het toe het is niet een voorbeeld waar je vrolijk van wordt, maar het gebeurd wel is mijn ervaring.  Wat voor invloed heeft dat op langere termijn op haar dochter? De openingszin uit Tolstoi’s, Anna Karenina komt bij me boven:

“Gelukkige gezinnen zijn allemaal hetzelfde, ieder ongelukkig gezin is ongelukkig op z’n eigen manier.”

“Ongelukkig op zijn eigen manier”.  Toch is er vaak eenzelfde soort reactie.Een dochter wil gezien worden door haar moeder. Ze kan zich laten zien door uit te blinken. Bijvoorbeeld door hele goede cijfers te halen, populair te zijn, goed te zijn in sport. Of op een destructieve manier door crimineel gedrag, zelfbeschadiging, of op één of andere manier in de problemen te komen. Zodat ze” in godsnaam toch maar gezien wordt”. Tot op latere leeftijd kan ze van dit gedrag veel last krijgen. Een perfectionist worden of last van een laag zelfbeeld krijgen. Of het gevoel te hebben: “Je leven lang iets goed te maken te hebben”zoals iemand mij zei.

Kern van dit voorbeeld. Een kind heeft het recht om te ontvangen wat hij nodig heeft, maar evenzeer het recht gepast te mogen geven. Door te geven wat er bij hem, zijn leeftijd en ontwikkeling past, groeit iemand uit tot een evenwichtige volwassene die in staat is betrouwbare en veilige relaties aan te gaan met andere mensen.

Ik hoor wel eens zeggen. Waarom in het verleden blijven hangen? Laat dat toch lekker achter je. Ga door met je leven. Je kunt er toch niets aan veranderen. Leef nu. Leef bewust in het moment. Doe aan mindfulness. En ja.. dat klinkt kinderlijk eenvoudig en logisch. Wie gelukkig wordt van mindfulness, moet hier natuurlijk vooral met volle teugen mee doorgaan. Ik vind wel dat “bewust in het moment leven” zijn grenzen heeft. En zo langzamerhand een uitgekauwde clichéterm geworden is. Ik denk dat Juf Ank dat wel met me eens is. Als antwoord op alle problemen schiet het toch echt te kort. Hoe kun je verder als je niet weet wat jou gevormd heeft? Waar komen je (onderdrukte) gevoelens vandaan ? Dat is een belangrijke stap om weg naar een andere toekomst.

Deze blog is eerder als nieuwsbrief verschenen. Als je dit automatisch wilt ontvangen schrijf je dan in.

En als je nou eens zin hebt om kennis te maken. En te proeven van koffie, cake en coaching (klik hier) . Je bent welkom! Voor meer informatie over mij en mijn coaching, zie mijn website.

De copyright van de afbeelding en de video liggen bij de NPO-Avro.